Coplas relacionadas co casamento (2)

A muller que quere a dous

non é parva que é entendida;

cando unha vela se apaga,

outra queda encendida.

O sistema de "ir ás mozas" propiciaba moitas veces estas situacións.

Ademais, a desconfianza das mozas, o sentirse feridas no seu orgullo se o mozo as abandoaba e mesmo esta actitude como estratexia (se o home sabe que ten un competidor, poñerá máis empeño na relación e apurará o casamento) facían que este comportamento da muller non fora reprobado socialmente, do mesmo xeito que tampouco era censurado no home.

O dote

O dote era a aportación que os pais da noiva facían ó futuro xenro. Se morreran o pais, a obriga de dar o dote pasaba á persoa que recibira a millora, fora home ou muller.

O seu valor dependía principalmente da capacidade económica e das posesións da familia, pero temán doutros factores coma a idade da moza (a máis idade era precisa unha maior dote), do seu aspecto físico, das súas cualidades e tamén das condicións socioeconómicas do futuro esposo.

Cando unha familia tiña moitas fillas para casar as súas propiedades quedaban seriamente mermadas como reflexa a copla popular:

Unha filla non é nada,

dúas fillas algo son;

tres queiman a casa,

catro déixana un carbón.

Así como o enxoval era algo que a noiva aportaba ó matrimonio que administraba ela mesma, o dote, ben foran cartos, gando maior, terras ou unha mistura de todo, pasaba irremediablemente a ser administrado polo seu home e a formar parte das posesións da casa del. non así a herdanza que a muller poidera recibir que, se ben tamén gobernaba o home non era da súa propiedade.